opnieuw levensduur beschreven CDR 's

[anoniem]

Ik ben zo'n zes jaar terug begonnen met audio cd's aan de lopende band te branden. Setjes dan altijd van internet. Ik heb er +- 300 en toen ik laatst wou mijn collectie terug op pc zetten had ik heel veel slechte dvd's. Toch ongeveer 35% dat niet meer werkte, heb trouwens +10 verschillende merken...

[anoniem]

Nog even die weekmakers. Tja je komt dan terecht op het terrein van de duizenden goede en slechte coating/lijmmakers met evenzoveel variaties. In eerste instantie werd zo'n weekmaker simpel als uiters hoogkokend, dus nagenoeg niet verdampend oplosmiddel toegevoegd zonder veel interactie met de resin(hars)componenten. hierbij is natuurlijk het uitlogen,migreren of hoe men het ook wil noemen, naar aansluitende lagen of interfaces (kwetsbare grensvlak tussen 2 lagen waarmee de hechting staat of valt) op z'n sterkst omdat de semi-vloeistof vrij aanwezig is ( als ie toch uitdampt door warmte of tijd/ouderdom wordt de coating bros en breekbaar en schilfert bv af) Later en ik neem aan bij de superkwaliteiten die nodig zijn voor zo'n kritisch proces als een cd fabricage worden natuurlijk de diverse componenten chemisch zo geformuleerd dat ze zoveel mogelijk deel uit maken van het polymerisatieproces (waarbij de moleculen zo groot groeien dat ze onoplosbaar worden en al naar de aard van de gekozen formules het eindkarakter van de coating of lijm bepalen. Maar dat is het geheim van de smid! Neemt niet weg dat nagenoeg alle produkten zoals coatings of lijmen die een zekere soeplesse moeten houden een compromis moet worden gezocht en meestal toch verouderingsverschijnselen , toch niet helemaal inert (ongevoelig) zijn voor de stoffen waarmee ze in contact komen. Dus conclusie blijft : het in kontakt brengen van een kritisch produkt zoals een onbeschreven CD, volkomen onnodig via een nutteloos label, met een dubieuze, eeuwig actieve lijmlaag, is sterk af te raden . De diverse reakties (o.a. die hierboven) zijn het bewijs.

[anoniem]

Ik ben geen chemicus maar weet er (nog) wat van van mijn vorige baan/werkgever. Poly-kunstoffen zijn opgebouwd uit lange kettingen met koolwaterstoffen, een weekmaker verandert (tijdelijk) de binding tussen de koolwaterstoffen waardoor de starre verbindingen flexibel worden. Bij mijn vorige werkgever gebruikte we Di-octylphtalaat (di-oktiel-aftalaat kortweg DOP) als smeermiddel in de pompen van 2 komponenten polyurethaan machines, machines die pur-schuim maken uit 2 komponenten. Maar het wordt ook wel gebruikt in flexibele pur schuimen en elastomeren. Ik weet het niet van alle weekmakers zeker maar van dop en ook trycresylfosfaat (ook een weekmaker/smeermiddel) wel; het verdampt naar de atmosfeer of migreert naar een naast gelegen stof. Niet snel en eigenlijk zelfs zo goed als niet merkbaar maar het verdampt. Het meest bekende verschijnsel zijn de eerste probeersels van autofabrikanten(jaren 60-70) om "zachte" dashboards te maken uit pur schuim met een dunne pvc bekleding, de pvc bekleding werd in de mal aangebracht en het pur schuim erin gegoten. De weekmakers uit de pur verdampten en migreerde door de pvc heen waarbij de weekmakers uit de pur de weekmakers uit de pvc meenamen naar de buitenlucht waardoor de pvc keihard werd en dan ook vervolgens naar enige jaren begon te scheuren waardoor de pur eronder zichtbaar werd en vervolgens verpulverde onder invloed van uv licht in de zon, pur kan , zoals de meeste kunstoffen, bijzonder slecht tegen uv-licht. dop,tcp en al die andere phtalaten zijn toxisch bij zeer geringe hoeveelheden, je moet dan denken aan kanker (alhoewel niet bewezen) en (bewezen)aantasting van het voortplantingsmechanisme, bij (hoofdzakelijk)mannen maar ook bij vrouwen. 1 v/d redenen dat ik niet meer op een polyether matras of kussen wil slapen, om nog maar niet te spreken van de isocyanaat welke de "harder" is in polyether/urethaan en nog wel meer kunstoffen. Diphenylmethaandi-isocyanaat is zo giftig als het klinkt en bij verbranding helemaal een no1 "vergasser". [edit] Hm, zat gelijk met Gigo te typen/posten...

[anoniem]

Een heel goed verhaal over de weekmakers en giftigheid vnl met betrekking tot polyurethanen. Wel is het zo dat dit behoort bij de polymeren die door chemische reaktie van 2 of meer componenten worden gemaakt, dus uitgaande van nog heel kleine (polyol) moleculen gaan die reageren met de isocyanaten (ook een relatief klein molecuul) en groeien uit tot een enorm polymeer dat nagenoeg inert is , en werkelijk een eindstadium is. Wat ik bedoel te zeggen is, terugkomend op het feitelijke lijmprobleem van de label, dat zo'n lijm uit principe kleverig moet blijven en dus een soort halfstadium tussen een vloeibaar en een vast produkt moet zijn. Hier worden veelal hoogmoleculaire grondstoffen gebruikt die min of meer worden opgelost m.b.v. oplosmiddelen en weekmakende substanties. Maar daardoor blijft ie ook vergeven van weekmakers of weekmakende substanties (veel meer dan bij de PUR's die de flexibiliteit vooral van de structuur van de gekozen 2 componenten moet hebben) en oplosmiddelen die nooit voor 100% uit zulke lijmen verdwijnen. Daarom gebeurt er met de tijd zoveel met zulke, eigenlijk onmogelijke produkten; of ze harden na en verliezen daardoor hun hechting, of hun componenten migreren naar de hechtingslaag en verpesten aldus de hechting op de lange duur. Wat ik wil zeggen is: beter geen labels gebruiken !