IDF: Hyperthreading

[anoniem]

Voor CPU's met Hyperthreading stelt Intel zich twee verschillende vormen van multithreading voor. De eerste is symmetrisch Hyperthreading. Daarbij wordt een applicatie opgedeeld in verschillende threads, die elk door een aparte logische processor uitgevoerd kunnen worden. Deze methode is bekend, dezelfde techniek wordt gebruikt voor conventionele multiprocessor systemen. Het nadeel ervan is dat ze lastig te programmeren is, waardoor slechts weinig software op die manier wordt geschreven. De tweede methode is asymmetrisch Hyperthreading. Men maakt gebruik van een hoofdthread. Kleine delen daarvan worden losgeknipt en in hulpthreads geplaatst. Deze hulpthreads zijn erg klein, typisch 5 á 10 intructies lang. Ze bestaan op een heel laag niveau, het besturingssysteem ziet ze niet eens. Hulpthreads kunnen vaak ver voor de hoofdthread uitgevoerd worden. Het grootste voordeel van asymmetrisch Hyperthreading is dat de programmeur slechts een thread hoeft te schrijven, de auto-threading compiler zorgt voor de rest. Tussen alle hype rond Hyperthreading is het goed ook eens normale cijfers te krijgen. Intel hield een presentatie over hoe de prestaties van media encoding voor hyperthreading te optimaliseren. De Intel ingenieurs kwamen uit op een gemiddelde prestatieverbetering van 15% voor de zwaarste optimalisaties. Dit is een erg indrukwekkende prestatiewinst, ruwweg te vergelijken met een 30% hogere kloksnelheid. Dat neemt niet weg dat 15% niet in de buurt komt bij sommige van de cijfers die Intels marketing heeft genoemd/gedemonstreerd. (Waaronder een factor 9)